Isabelle op straat gevonden

A black & white photograph of a young woman in a long white summer dress, leaning on her left hand in the grass in an open spot in a forest, against a background of bushes through which bright sun light shines

Monaco. Eens. In het najaar.

(pagina’s 73/74)

Terwijl hij al op en weer neer toog langs elkaar haaks kruisende lijnen, trachtte hij zich te oriënteren op het centraal gelegen plein dat zijn uitgangspunt vormde. Hij voelde zich afgebeuld, opgeknupt, ingedeukt, uitgeput. Eigenlijk zou ik overal tegelijkertijd moeten kunnen zijn, dacht hij, maar aangezien dat nou eenmaal onmogelijk was, zocht hij een tafeltje in het café dat het beste zicht op de omgeving bood.
Links van hem maakte de lucht aanstalten eindelijk op te klaren: hier en daar kwam het hemelsblauw al te voorschijn en dompelde de zon het stationsplein in een warmkleurige schijn. Zojuist met de trein gearriveerde toeristen zochten er een taxi die hen naar gewaand idyllische plekjes zou voeren. Hij zette zijn zonnebril op. Niemand mocht hem hier herkennen. Steeds opnieuw bekeek hij de foto van Isabelle, om er zeker van te zijn zich niet te zullen vergissen, mocht hij haar ontwaren.
Het station liep langzaam leeg. Een deel van de menigte werd door bussen afgevoerd. In de deinende massa die zich dobberend als een vette olievlek langzaam over de stad verspreidde bevonden zich zowaar ook enkele ouwe Monegasken in traditionele kledij. En met hun typische maniertjes. Twaalf uur, wees de stationsklok. Hij wachtte al meer dan een uur. Net toen hij aanstalten maakte om dan toch maar weer op te stappen, dacht hij plots Isabelle te zien. Gauw deponeerde hij een biljet op het tafelje. Tijd om naar kleingeld te zoeken had hij niet. Hij liet zich opgaan in de menigte, die hem meevoerde naar een nog onbekende bestemming. Een minuut lang verloor hij haar uit het oog, maar toen zag hij haar weer. Aan de arm van een onbekende. Met zijn hoofd diep in de kraag liep hij hen voorzichtig voorbij, heel attent vooral hun aandacht niet te trekken, en overtuigde zich er zo van dat het inderdaad Isabelle was.
Ze liep gearmd met een jongeman van een jaar of vier-, vijfentwintig.
Hij liet zich een meter of vijf, zes terugvallen, en volgde het tweetal zo onopvallend mogelijk. Tot aan de plek waar ze verbleven, een fraai appartementencomplex in het centrum.

Hij stelde zich er verdekt op. En hij wachtte. Haar begeleider kwam even later weer naar buiten, alleen. Tegen zeven uur savonds kwam die…